یکی از تفاوت های اساسی پیشوایان دینی و الهی با دیگر رهبران، این است که پیشوایان حق هموراه از پایگاه مردمی نیرومدی برخوردار بوده اند. از این جهت، با همه ی شکوه و جلال و عظمتی که داشتند، از مردم جدا نبودند و بلکه همراه و در میان مردم می زیستند.

امام رضا علیه السلام که یکی از پیشوایان به حق و رهبران واقعی و الهی اسلام می باشد، علاقه ی فراوانی در خدمت کردن به محرومان، افتادگان و ضعیفان جامعه داشت و تلاش می کرد در کنار آنان باشد و برای آنان همانند پدری دلسوز و مهربان بود.

مردم نیز دل خوش داشتند که درد دل آنان را گوش می دهد و به آنان توجه و عنایت دارد. از این رو نوشته اند:

در مسیر حرکت خود از مدینه به ایران، محل توقف و استراحتش را در منطقه ی فقیرنشین قرار می داد و حتی به خانه ی آنان وارد می گردید.

* بحارالانوار جلد 49 صفحه ی 122

همان گونه که پیش از این یاد کردیم، آن بزرگوار با همه ی غلامان و خدمتکارانش بر سر یک سفره می نشست و با آنان غذا می خورد.

* کشف الغمه جلد 3 صفحه ی 484

و در برابر فردی معترض که گفته بود چرا آنان را از یکدیگر جدا نمی کنی فرمود: ساکت باش! خدای همگان یکی است، پدر و مادر همه یکی می باشد و پاداش هم در گرو رفتار و اعمال است.

* فروع کافی جلد 8 صفحه ی 230

وارد شدن امام علیه السلام در نیشابور به خانه ی پیرزن

با آن که بسیاری از سرشناسان و اشراف شهر نیشابور آرزوی وارد شدن آن حضرت را به خانه ی خود داشتند، اما آن بزرگوار در نیشابور وارد خانه ی پیرزنی شد. نوشته اند:

امام رضا علیه السلام در میان استقبال باشکوه و بی نظیر مردم وارد نیشابور شد و در ناحیه ای به نام تلاش آباد یا پلاس آباد، در منزل زنی به نام پسنده منزل کرد.

* بحارالانوار جلد 49 صفحه ی 121 ؛ عیون اخبار الرضا علیه السلام جلد 2 صفحه ی 132 ؛ منتهی الآمال جلد 2 صفحه ی 287

به نقل از پایگاه تخصصی امام رضا (ع)